Vechten Romeinse gladiatoren echt tegen dieren? Deze heeft de bijtmerken om het te bewijzen

In een oude strijd tussen de mens en het beest lijkt het beest de opperste.

Onderzoekers hebben bijtmerken geïdentificeerd, hoogstwaarschijnlijk van een leeuw, op het bekken van een man begraven in wat wordt beschouwd als een begraafplaats voor oude Romeinse gladiatoren in Engeland.

Dit lijkt misschien niet verrassend voor iedereen die oude Romeinse teksten heeft bestudeerd, of zelfs een moderne gladiatorfilm heeft bekeken, die beide een samenleving weergeven die mannen tegen dieren voor Bloodsport afzet.

Maar de auteurs van een nieuwe studie zeggen dat deze bijtmerken in feite het eerste bekende fysieke bewijs zijn van gevechten van de mens in de oude Romeinse tijd.

“We hebben zeker in ons soort cultureel begrip het gevoel van gladiatorgevechten, en dat gladiatoren tegen elkaar vechten en altijd tegen grote dieren vochten”, vertelde auteur Tim Thompson, een forensisch antropoloog aan de Maynooth University in Ierland, vertelde Het gebeurt namelijk Gastheer Nil Kӧksal.

“Eigenlijk is het bewijs daarvoor schaars. Dit is de eerste keer dat we daadwerkelijk fysiek bewijs op een lichaam hebben gevonden.”

De bevindingen waren Gepubliceerd in het tijdschrift PLOS One.

Wie was hij, en hoe stierf hij?

De overblijfselen werden ongeveer 20 jaar geleden uitgegraven in de buurt van de Engelse stad van York, of zoals het bekend was tijdens het Romeinse rijk, Eboracum.

Ze behoren tot een man van eind twintig of vroege jaren dertig die leefden tijdens de 3e eeuw na Christus, toen Eboracum een ​​belangrijke stad en militaire basis was in het noorden van de Romeinse provincie Britannia.

De onderzoekers vermoeden dat hij een gladiator was omdat hij naast vele andere mannen op een graf werd gevonden, allemaal gedood in de loop van verschillende generaties, allemaal onthoofd vlak voor of na hun dood, en de meeste tekenen van herhaald fysiek trauma door vechten.

De tandmarkeringen werden gevonden op zijn beide heupen, zegt Thompson, wat suggereert dat wat hij ook is “echt een beetje op dat bekken greep.”

De “ongebruikelijke” plaatsing van het bijtmerk, zegt hij, suggereert dat het niet de dodende klap was.

“Ik ga een enigszins grimmig beeld schilderen van wat er met deze arme persoon is gebeurd,” zei Thompson.

De man, zegt hij, was waarschijnlijk al arbeidsongeschikt tijdens de bloedige strijd door beten die door zijn vlees scheurden, maar geen markeringen op zijn botten achterliet.

“Wat de leeuw heeft gedaan, is hem op zijn heup gebeten en dat lichaam weg slepen … om de overblijfselen op te sporen en op te eten,” zei hij.

Het lichaam werd ook onthoofd, zei Thompson, door de nek van de achterkant naar de voorkant gesneden. Dit zou een executie kunnen zijn geweest, of de coup de gratie na blessure en nederlaag in de arena.

“Maar dat is zeker de laatste klap die in het lichaam is opgedaan,” zei Thompson.

Oude Romeinen waren van ‘mooie bloederige dingen’

Om de tanden te identificeren, maakten Thompson en zijn collega’s er een 3D -model van en vergeleken het met bijtmerken achtergelaten door verschillende grote dieren in een dierentuin.

“We kunnen zeker zeggen dat het een grote kat is, een groot dier. We denken dat het waarschijnlijk een leeuw is,” zei hij.

Seth Bernard, een professor in de oude geschiedenis aan de Universiteit van Toronto die niet betrokken was bij de studie, zei dat het echt opwindend is om fysiek bewijs te zien van een fenomeen dat historici al lang van literatuur hebben geweten.

De rol van dieren in Gladiator-gevechten, zegt hij, is goed gedocumenteerd.

Gladiatorgevechten waren een populaire vorm van entertainment in het oude Rome, en de jagers waren meestal slaven, gevangenen en, af en toe vrijwilligers.

Er zijn muurschilderingen en mozaïeken die gladiatoren weergeven in de strijd met verschillende roofdieren. Oude dichters, zegt Bernard, beschreef “spellen waar mensen ter dood worden gebracht door beestjachten, of het opnieuw uitvoeren van mythologische scènes of mooie bloederige dingen.”

“Dit zijn mensen die, weet je, op een dinsdagmiddag, wanneer ze willen worden vermaakt, ze gevangenen zien vermoorden in het amfitheater, of slaven gedood in amfitheatres, door grote beesten,” zei Bernard.

Er is ook fysiek bewijs van de wezens. In 2022 vonden archeologen de botten van beren en grote katten in het Colosseum in Rome.

De dieren, vaak uitgehongerd om ze agressiever te maken, werden ook tegen elkaar opgezet en vaak samen geketend, zei studie co-auteur John Pearce, een Romeinse archeoloog aan King’s College London.

Het was niet altijd een gevecht. Dieren werden ook gebruikt in executies, zei Pearce, met hun slachtoffers gebonden of anderszins weerloos.

“Dit is een herinnering aan de spektakelcultuur die centraal staat in het Romeinse openbare leven,” zei hij.

Het feit dat deze overblijfselen in de buurt van York werden opgegraven, schetst een beeld van hoe ver en wijd het Romeinse rijk – en daarmee, “de donkere kanten van de Romeinse cultuur” – hadden zich verspreid, zegt Bernard.

“Ik bedoel, er zijn niet veel leeuwen in Engeland,” zei hij. “Het transport van deze dieren moet behoorlijk opmerkelijk en opvallend zijn. Er zijn veel logistiek waar ik aan denk.”

Thompson zegt dat de ontdekking hem afvraagt ​​wat archeologen nog meer kunnen vinden bij de overblijfselen van verre Romeinse nederzettingen.

“Als ze een leeuw hebben genomen van Noord -Afrika naar York, waar hebben ze dan anders deze grote dieren meegenomen?” zei hij. “Misschien moeten we ook kijken naar enkele van deze andere grote nederzettingen voor bewijs van Gladiator -begraafplaatsen.”