De nieuwsgierigheidsmissie begon bij de onderkant van de krater, aan de basis van een formatie genaamd Aeolis Mons, of Mount Sharp, waar NASA verwachtte de vroegste geologische monsters te vinden. Het idee was toen om Mount Sharp op te klimmen en monsters te verzamelen van latere en latere geologische periodes bij toenemende hoogten, de geschiedenis van de bewoonbaarheid en de grote uitdrogen van Mars te traceren. Onderweg werd de koolstof gemist door de satellieten eindelijk gevonden.
Een onvolmaakte cyclus
Tutolo’s team richtte hun aandacht op vier sedimentmonsters die nieuwsgierigheid geboord na het klimmen over een kilometer omhoog Mount Sharp. De monsters werden onderzocht met de chemie- en mineralogie-instrument van de Rover, dat röntgendiffractie gebruikt om hun samenstelling te bepalen. Het bleek dat de monsters ongeveer 5 en 10 procent van Siderite waren. “Het was een ijzercarbonaat, direct analoog aan een mineraal genaamd calciet gevonden in sedimentaire rotsen zoals kalksteen. Het verschil is dat het ijzer heeft in zijn kationplaats in plaats van calcium,” legde Tutolo uit. “We hadden verwacht dat omdat Mars veel rijker is van ijzer – daarom is het de rode planeet.”
De sideriet die in de monsters werd gevonden, was ook puur, waarvan Tutolo denkt dat het zich heeft gevormd door een verdampingsproces verwant aan wat we zien in verdampte meren op aarde. Dit was op zijn beurt het eerste bewijs dat we hebben gevonden over de oude koolstofcyclus van Mars. “Nu hebben we bewijs dat de modellen bevestigt,” beweert Tutolo. De koolstof uit de atmosfeer werd in de rotsen op Mars gesekwestreerd, net zoals op aarde. Het probleem was, in tegenstelling tot op aarde, het niet uit deze rotsen kon komen.
“Op aarde, wanneer oceanische platen in de mantel worden onderworpen, wordt de hele kalksteen die werd gevormd voordat ze werden gevormd, en het koolstofdioxide keert terug naar de atmosfeer via vulkanen,” legt Tutolo uit. Mars heeft daarentegen nooit efficiënte plaattektoniek gehad. Een groot deel van de koolstof die gevangen zat in Martian -rotsen bleef voor altijd in die rotsen, waardoor de atmosfeer werd verdunnen. Hoewel het waarschijnlijk is dat de rode planeet zijn eigen koolstofcyclus had, was het een onvolmaakte die het uiteindelijk in de levenloze woestijn veranderde die het vandaag is.
