U.S. President Donald Trump zal waarschijnlijk eerst knipperen. Het eerste teken daarvan kwam dinsdag toen hij zei dat 145% tarieven op China “aanzienlijk dalen” en de minister van Financiën Scott Bessent voorspelde “de-escalatie” in de de facto Handelsembargo tussen ’s werelds twee grootste economieën.
Beide partijen zouden zeker profiteren van het vinden van overeenkomst. De handelsoorlog heeft biljoenen dollars van de aandelenmarkt verdampt, zorgde ervoor dat de dollar daalde en de Amerikaanse economie dichter bij de recessie getipte. De boekingen van het Chinese vrachtschip zijn de afgelopen weken ook gekelderd, wat duidt op neerwaartse druk op de Chinese exportsector, een motor van de economische groei van het land.
Toch zijn er nog steeds grote obstakels om een deal te sluiten. Er is geen serieus onderhandelingsproces in de VS die aan de gang is en daarom geen off-ramp aan de onmiddellijke horizon. En dat is gedeeltelijk omdat Beijing niet in de stemming is om er een te bouwen.
Lees meer: Waarom China geen handelsoorlog kan winnen
De leiders van China geloven dat hun politieke systeem meer verenigd, verhard en gedisciplineerd is dan de Trump -regering om een handelsoorlog te weerstaan. Ze worden niet geconfronteerd met competitieve verkiezingen of politieke terugslag van marktbewegingen zoals in de VS, ze hebben ook een aanzienlijke speelruimte om het publieke verhaal over de handelsoorlog te vormen via door de staat gecontroleerde media.
Bovendien heeft China hulpmiddelen die in de hand zijn om de Amerikaanse economie te raken waar het pijn doet, inclusief het inhouden van kritische mineralen en belangrijke inputs voor de industriële waardeketens van Amerika. Een langdurige handelsoorlog kan Amerikaanse fabrieken huiveren, banenverlies veroorzaken en leiden tot hogere inflatie en lege winkelplanken. De leiders van China lijken te verwachten dat de Amerikaanse politieke feedback -lus sneller en scherper zal trappen voor Trump dan voor Xi Jinping. Met andere woorden, Beijing gelooft dat de tijd aan de kant staat.
Daarom zal China voorzichtig zijn met het aangaan van handelsonderhandelingen. Omdat de leiders geloven dat ze hefboomwerking hebben en zich geduld kunnen veroorloven, zullen ze niet tegen zichzelf onderhandelen. Ze zullen wachten tot Trump definieert wat er terecht staat.
Trump heeft erop aangedrongen dat “de bal aan het hof van China is” en dat het “uiteindelijk” een deal moet sluiten om zijn toegang tot de Amerikaanse markt te behouden. Het probleem voor Trump is echter dat vrijwel niemand in Beijing het eens is met deze beoordeling. In Trump zien de leiders van China een improvisatieleider die vaak van gedachten verandert en zelden vasthoudt aan overeenkomsten.
Gezien deze dynamiek, eerlijk of niet, als er een klim van de handelsoorlog zal zijn, moet deze uit Trump komen. Het komt niet uit Beijing.
Om een deal te bereiken, zal Trump zijn doelstellingen moeten identificeren en vervolgens zijn personeel in staat stellen namens hem te onderhandelen. Hij zal ook de kamer moeten lezen. Beijing hunkert naar respect. Het zal alleen akkoord gaan met een deal die het in binnen- en buitenland kan presenteren als een overwinning voor zichzelf, ook.
Tijdens zijn eerste termijn tekende Trump een handelsovereenkomst van de US-China “fase één”. Als onderdeel van de deal heeft Beijing zich ertoe verbonden om minimaal $ 200 miljard aan extra Amerikaanse goederen en diensten boven 2017 -niveaus te kopen. De deal presteerde uiteindelijk achter; Beijing heeft de inkoopuitkering niet doorgemaakt. Als zodanig zal er niet de Amerikaanse eetlust zijn voor een onderhandeling van onderhandelingen voor toekomstige aankopen van Amerikaanse goederen en diensten.
De uitdaging is dus om een overlap van belangen te vinden tussen Washington en Beijing die beide partijen in staat zou kunnen stellen om onderhandelingen te rechtvaardigen. Er zijn een paar potentiële bouwstenen voor een dergelijke deal. Beijing heeft bijvoorbeeld publiekelijk zijn intentie aangegeven om de binnenlandse vraag te stimuleren. Een tastbare en tijdgebonden inspanning om te leveren dat voor wederzijds voordelig kan zijn. Een grotere binnenlandse vraag zou de Chinese groei stimuleren en tegelijkertijd de exportstromen naar de VS en de wereldmarkten verminderen.
Trump kan ook openstaan voor het onderhandelen over Chinese investeringen in het Amerikaanse Heartland om de productiecapaciteit in niet-nationale beveiligingssectoren te vergroten. Chinese investeringen daar zouden Trump in staat stellen om vooruitgang in de Amerikaanse re-industrialisering te claimen, terwijl Xi het succes zou kunnen vergroten bij het uitbreiden van de scope voor bedrijven in eigen bodem om winst te maken op de Amerikaanse markt.
Gezien de verhardende politiek in beide landen rond de handelsoorlog, lijkt zelfs deze bescheiden reeks resultaten buiten bereik. Maar het alternatief zou zijn om de handelsoorlog te laten rommelen en de diplomatieke kalender om zijn loop te laten lopen.
Zowel Trump als XI zullen waarschijnlijk de APEC -leidervergadering in november in Zuid -Korea bijwonen. Dat zal de eerste keer en plaats zijn waar ze kunnen worden verwacht dat ze samen zijn. Met een vergadering kunnen beide leiders een cursus instellen voor onderhandelaars om te volgen.
De mogelijkheid van gesprekken vóór november is er nog steeds. Een kleine uitgangsdeur blijft beschikbaar voor beide partijen om te ontsnappen aan de toenemende kosten van de handelsoorlog. Xi gaat die deur echter niet openen. Als iemand de deur open gaat schoppen, moet het Trump zijn.
