Een vrouw uit Pakistan, 35 jaar getrouwd en vestigde zich in het Balangir -district van Odisha, is in diepe geestelijke pijn ondergedompeld terwijl de Indiase regering aandringt op de deportatie van alle Pakistaanse onderdanen na de terroristische aanval in Pahalgam.
Vijftig driejarige Sharada Bai-nu Sharada Kukreja-huiverde bij de gedachte gescheiden te zijn van haar familie: haar man, zoon, dochter, schoonzoon, schoondochter en kleinkinderen.
“Mijn familie kwam meer dan drie decennia geleden naar India”, zegt ze, haar stem trilde terwijl media -personen rond haar huis menigten nadat het nieuws uitbrak dat ze technisch gezien een Pakistaanse onderdaan was. “Ik belandde in het district Koraput met mijn familieleden, waar ik trouwde met Mahesh Kukreja, een armbandhandelaar.”
De familie van de vrouw, afkomstig uit de Sukur-stad van de provincie Sindh in Pakistan en belijdend de hindoe-religie, was in 1987 op een visum van 60 dagen gemigreerd naar India. Ze heeft meer dan drie decennia nadat haar visum was verstreken deportatie-kennisgeving ontvangen.
“Alle bestaande visa behalve medisch visum, langdurige visum en diplomatiek visum en officieel visum uitgegeven door de Indiase overheid aan Pakistan Nationals Stand met onmiddellijke ingegeven ingetrokken vanaf 27 april. Volgens ons beschikbare dossier heeft u noch een geldig langdurige visum of komt onder de categorie van visa. van de politie gericht aan mevrouw Kukreja.
Haar zus die zich in Raipur van Chhattisgarh vestigt, wordt ook geconfronteerd met een vergelijkbaar dilemma, zeiden familiebronnen.
Ze vecht tegen de tranen en vouwt haar handen en smeekt: ‘Sinds ik hier kwam, heb ik als een Indiaan gewoond. Mijn familie is hier. Ik heb geen verband met Pakistan. Ik ben er nog nooit geweest, nooit met iemand gesproken. Ik heb daar zelfs geen adres.
Mevrouw Kukreja zegt dat ze als elke gewone Indiaan heeft geleefd en een Aadhaar -nummer bezit. Ze beweert dat ze zelfs heeft gestemd bij de recente verkiezingen.
“Ik ben misschien geboren in Pakistan, maar mijn leven is hier. Mijn dochter is getrouwd [here] En ook mijn zoon heeft een gezin. We leven allemaal samen, ‘zegt ze, haar stem breken in incoherentie vanwege angst en hulpeloosheid.
Mevrouw Kukreja heeft in het verleden verschillende keren in het Indiase staatsburgerschap aangevraagd, maar om redenen buiten haar begrip is het proces nooit gekomen.
Haar zoon, even bedroefd, trilt op het idee dat zijn moeder wordt weggegooid. “Ze kwam eerst naar Koraput en vestigde zich toen in Balangir. Elk jaar solliciteren we haar Indiase staatsburgerschap, maar elke keer raken we een muur. Nu weten we niet wat te doen,” zegt hij, zijn stem vol angst.
“De recente algemene orde van de regering om Pakistani te deporteren, kan zijn redenen hebben,” erkent hij, “maar hoe zit het met iemand die hier drie tot vier decennia geleden hier kwam, die niemand over de grens heeft vertrokken? Waar moet ze heen gaan?”
“We hebben geen banden meer in Pakistan – zelfs geen verre familieleden,” voegt hij eraan toe. “Onze familie staat onder een enorm mentaal trauma. We zijn wanhopig, verloren en bidden voor mededogen.”
Maar liefst 12 Pakistaanse onderdanen zijn geïdentificeerd in Odisha en er zijn inspanningen om ze te deporteren.
Gepubliceerd – 26 april 2025 03:05 PM IST
