Wetenschappers dachten dat deze Antarctische zeebodem onvruchtbaar zou zijn. Maar het wemelt van het leven

Toen de bemanning aan boord van een Ocean Science Expedition leerde dat een ijsberg zo groot als Chicago was afgebroken van een Antarctisch ijsplank, wisten ze dat ze moesten stoppen wat ze onmiddellijk deden en gaan bekijken.

Het bood tenslotte een unieke kans om de zeebodem in een deel van de oceaan te verkennen die eerder voor mensen werd afgesneden.

Ondanks hun opwinding dacht het team van het Schmidt Ocean Institute -schip niet dat ze tot nu toe veel leven onder het ijs zouden vinden, ver buiten het bereik van de zon.

Blijkt dat ze het mis hadden.

Het eerste beeld dat door de controlekamer van het schip kwam vanuit het op afstand bediend voertuig van het team, onthulde een grote zeegeveld met een krab die erop kruipt, zegt Patricia Esquete, de hoofdwetenschapper van de expeditie ten tijde van de ontdekking.

“Het was veel opwinding, “vertelde ze Het gebeurt namelijk Gastheer Nil Köksal. “Dan, uur na uur en dag na dag, bleven we meer zien.”

Esquete en haar collega’s hebben een verrassend weelderig en divers marien ecosysteem gedocumenteerd dat koralen, sponzen, vissen, gigantische zespiders, octopussen en meer, waarvan sommige waarschijnlijk nieuw zijn voor de wetenschap.

Maar het blijft een mysterie over hoe zoveel leven in de donkere oceaandiepten had kunnen floreren, ongeveer 1.300 meter onder het George VI -ijsplank, een van de massieve zwevende gletsjers bevestigd aan het Antarctische schiereiland ijskap.

Het is ook niet duidelijk wat er zal gebeuren met dit ecosysteem dat nu fundamenteel is gewijzigd door het verlies van dat ijs.

“Het is een zeer interessante ontdekking en ik kan niet wachten om alle nieuwe soorten te zien ontdekken en te begrijpen wat de biodiversiteit in deze ecosystemen handhaaft,” zei Guadalupe Bribiesca-Contreras, een toegepaste wetenschapper in het National Oceanography Center van Engeland, die niet betrokken was bij de expeditie.

Esquete, een deepsea -ecoloog en taxonoom van de Universiteit van Aveiro van Portugal, zegt dat de bemanning de oceaanvloeren van de Bellingshausen -zee langs de westkant van het Antarctische schiereiland in januari had verkend toen ze, via satellietbeelden, zagen dat een nieuwe ijsberg afbrak van George VI.

“We wisten meteen dat we daarheen moesten en dat specifieke gebied verkennen,” zei ze. “Onze verwachtingen waren een zeer verarmd ecosysteem omdat, weet je, normaal gesproken een marien ecosysteem wordt gevoed door de energie van de zon.”

Dat is zelfs in de diepste diepten waar, omdat voedingsstoffen van fotosynthetiserende organismen langzaam regenen om ecosystemen hieronder te ondersteunen.

Maar eeuwenlang was deze regio bedekt met mooie bijna 150 meter dik. Daarvoor was het ijs zo dik dat het de oceaanbodem raakte.

“Dat betekent dat fotosynthese niet kan gebeuren … en voedsel zal niet worden geproduceerd,” zei Esquete. “Dus we verwachtten sommige levensvormen die gevoed zijn door voedsel dat lateraal door de stromingen wordt vervoerd, maar we hadden niet veel verwacht.”

Als voedsel en energie niet van bovenaf regent, wat heeft deze regio aangedreven en gevoed die wemelt van het leven?

“Dat wordt echt het meest opwindende onderzoek dat we kunnen doen,” zei Esquete.

Het team verzamelde beelden, evenals enkele exemplaren en geologische monsters. Wetenschappers zullen kijken naar de geologie van de regio, evenals oceaanstromingen, om te proberen te puzzel “hoe het hele systeem werkt”, zei ze.

Maar de eerste stap, zegt Esquete, zal zijn om alle wezens die ze hebben waargenomen te classificeren.

“Dus een volledige morfologische studie van alle soorten die we hebben gevonden, en vervolgens genetische analyse,” zei ze.

Ze vermoedt dat tientallen van hen nieuw kunnen zijn in de wetenschap.

“Wij waren in een gebied dat heel weinig is onderzocht. En we weten dat wanneer je de diepzee verkent, wanneer je de diepe zee proeft, je altijd nieuwe soorten vind. “

Terwijl de ijsberg afkalving wanneer en waar het deed, serendipitous was voor de bemanning, kwam het niet uit het niets. De ijskap smelt en krimpt al tientallen jaren vanwege klimaatverandering.

Universiteit van Victoria Marine -bioloog Verena Tunnicliffe, die niet betrokken was bij de expeditie, vraagt ​​zich af hoe dit nieuw ontdekte ecosysteem zal veranderen nu het is blootgesteld.

“Ze maakten een zeer ongebruikelijke kans om een ​​wereld te verkennen die al duizenden jaren onder extreem dik ijs verborgen is”, zegt Tunnicliffe, een onderzoeksstoel van Canada in diepe oceaanonderzoek.

“Deze expeditie is in staat om een ​​reeks ‘baseline’ -gegevens te creëren: de oorspronkelijke habitat en het ecosysteem. En hoe zal het nu veranderen, het gordijn wordt teruggetrokken? Hopelijk blijft het de komende jaren toegankelijk om de veranderingen te meten, waardoor de unieke omstandigheden onder het dikke ijs worden begrijpen.”

Esquete is ondertussen enthousiast om enkele mariene mysteries te ontrafelen.

“Wat mogelijk maakt dat dat levenslange reeks is dat we echt willen uitzoeken,” zei ze.