In maart 2013 gaf kardinaal Jorge Mario Bergoglio van Argentinië een toespraak van ongeveer vier minuten tijdens een van de gesloten-deurvergaderingen in het Vaticaan vóór het conclaaf om de volgende paus te kiezen. De korte opmerkingen, die een kerk voor ogen hebben die uit zijn insulaire comfortzones en zelfreferentiële gewoonten kwam, gingen groot over.
Toen de kardinalen dagen later in de Sixtijnse kapel stemden, kozen ze hem om de weg vooruit te leiden en hij kwam tevoorschijn als paus Franciscus.
Op maandag, nadat honderdduizenden gelovigen tijdens het weekend naar Francis ‘begrafenis en begrafenis kwamen, beginnen kardinalen een kritieke week van dergelijke vergaderingen, waar kerkleiders, inclusief die als Papabili of pausmateriaal, korte uitspraken zullen geven over de belangrijkste kwesties waarmee de kerk wordt geconfronteerd. Die vergaderingen begonnen de dag nadat Francis stierf, maar ze zullen nu intensiteit ophalen en een kort campagnepad worden dat leidt naar het conclaaf van volgende maand.
Ze geven de kardinalen – vooral die jonger dan 80 jaar, die in het conclaaf kunnen stemmen – een kans om elkaar te voelen en prioriteiten, agenda’s en charisma te peilen. De vergaderingen, zogenaamde algemene gemeenten, zijn ook een forum voor potentiële vlammen. De eerste regel van pauselijke campagnes is dat er geen pauselijke campagne is. Met andere woorden, zelfverheerlijking en transparante politiek zijn taboe in de niet-campagne-campagne.
Of, zoals Vaticaan -experts graag zeggen: wie het conclaaf binnengaat als paus verlaat een kardinaal.
Maar niet altijd. In 2005 gaf kardinaal Joseph Ratzinger, toen de decaan van het College of Cardinals, een humdinger van een begrafenishomilie voor paus Johannes Paulus II – hij hekelde beroemd “een dictatuur van relativisme” – ging vervolgens het concluderen binnen met momentum en kwam op de balkon als Benedict XVI.
In dit geval werd de Homily bij Francis ‘begrafenis op zaterdag geleverd door kardinaal Giovanni Battista Re, de huidige decaan van het College of Cardinals, die op 91 niet in het conclaaf kan stemmen en niet als een plausibele keuze wordt beschouwd. Toch greep hij het moment om zijn duim op de schaal te zetten, wat wijst op de enorme menigten die zich aangetrokken voelen tot Francis ‘charisma en visie op de kerk, omdat hij een impliciet argument maakte dat zijn mede -kardinalen moesten plukken om iemand in de vorm van Francis te kiezen.
“Hij was ook een paus attent op de tekenen van de tijd,” zei kardinaal Re, “en wat de Heilige Geest in de kerk wakker maakte.”
Francis had niet zo’n prime-time platform voor een stronk toespraak. Hij maakte in plaats daarvan indruk op zijn collega -kardinalen met zijn nederigheid en de incisiviteit van zijn opmerkingen in de algemene congregaties. “Een natuurlijke homo -politicus,” zei aartsbisschop Paul Gallagher, de minister van Buitenlandse Zaken van het Vaticaan en een nauwe assistent van Francis, in een recent interview in het verwijzen naar zijn politieke vaardigheden, ook op het wereldtoneel. “Hij houdt best van politiek. Het is hem niet vreemd.”
Het conclaaf van dit jaar zou al op 6 mei kunnen beginnen, en de uitdaging voor de potentiële kandidaten die de vergaderingen van deze week opgaan, is om zo bedreven te zijn als Francis in het winnen van steun zonder het te zoeken. Ze moeten ook voorlopig de juiste boodschap vinden, over het feit dat ze de voetstappen van Francis moeten volgen, omdraaien of springen. Veel van de kardinalen die stembiljetten zullen werpen, werden door Francis genoemd in verre landen-‘de periferie’, noemde hij ze-die meestal niet zulke hooggeplaatste prelaten hebben. Sommige Vaticaan-experts zeiden dat dit big-name kandidaten zou kunnen ten goede kunnen komen, zoals kardinaal Luis Antonio Tagle uit de Filippijnen, die soms de ‘Aziatische Francis’ wordt genoemd.
Er zijn veel andere kanshebbers, waaronder sommigen die progressiever zijn, en anderen die conservatiever zijn.
Hoe dan ook, hoe dan ook, de meest papabiele kardinalen liggen meestal laag, waardoor geallieerde kingmakers het vuile werk kunnen doen, maar ze kunnen niet zo zachtjes zijn dat ze geen merkteken achterlaten.
Op zondag gaf kardinaal Pietro Parolin, die het tweede in de bevel van Francis was en door velen in het Vaticaan wordt beschouwd als een sterke kandidaat, een homilie op St. Peter’s Square tot ongeveer 200.000 bij een speciale mis voor jongeren. Maar er waren ook tientallen kardinale kiezers.
Hij sprak bewonderend over Francis. “We moeten zijn nalatenschap verwelkomen en het onderdeel van ons leven maken,” zei hij.
Kardinaal Parolin kent de wereld goed op een moment dat deze in flux is. Hij kent ook veel van de kardinale kiezers en implementeerde de visie van Francis, maar hij wordt gezien als meer gemeten, waardoor hij vatbaarder zou kunnen worden voor een groot blok van meer gematigde kiezers. En hij is Italiaans, een potentiële hulp omdat er een gevoel is dat Italiaanse kardinalen – en sommige andere Europeanen – een pauze van de periferie willen. Een man van het Vaticaan, kardinaal Parolin wordt ook net zo veel minder vijandig gezien dan Francis voor de Curia, de Romeinse bureaucratie die de kerk runt.
De jongeren in de menigte op de speciale mis van zondag waren minder geïnteresseerd in de innerlijke werking van het Vaticaan dan in het hebben van een paus om hen te inspireren.
“Meer inclusie,” zei Lara Cappuccelli, 19, uit de regio Piemonty in Italië.
Op zondag vroegen verslaggevers de woordvoerder van Vaticaan wanneer het conclaaf zou kunnen beginnen. Hij zei dat hij het niet wist.
Dat is ook iets dat alleen door de algemene gemeenten zal worden bepaald.
