George Foreman, een zwaargewicht bokskampioen die terugkeerde naar de sport om zijn titel te herwinnen op de onwaarschijnlijke leeftijd van 45, en zijn bekendheid en beminnelijke persoonlijkheid in een grillbedrijf van miljoenen dollars, stierf vrijdag. Hij was 76.
Zijn familie kondigde zijn dood aan op zijn Instagram -account. Er werd geen oorzaak gegeven.
Toen Foreman na 10 jaar weg naar de ring terugkeerde, was er scepsis dat een jager van zijn jaren elke jongere jager kon verslaan, laat staan terugkomen op de top van het spel. Maar in 1994 versloeg hij de ongeslagen Michael Moorer om de wereldtitel terug te vorderen en de bokswereld te schokken.
Foreman’s carrière omvatte generaties: hij vocht in de jaren zestig Chuck Wepner, Joe Frazier en Muhammad Ali in de jaren ’70, Dwight Muhammad Qawi in de jaren ’80 en Evander Holyfield in de jaren 90.
En zijn populariteit hielp hem miljoenen te verdienen met het verkopen van grills na zijn pensionering.
George Edward Foreman werd geboren op 10 januari 1949 in Marshall, Texas, aan Nancy Ree (Nelson) Foreman en JD Foreman, een spoorwegbouwer. Als volwassene leerde hij dat zijn biologische vader een man was genaamd Leroy Moorehead.
Foreman was openhartig over het zijn van een pestkop en een kleine crimineel in zijn jeugd. Nadat hij met school stopte, trad hij toe tot het Job Corps om 16 uur. Op 17 -jarige leeftijd probeerde hij zijn hand bij het boksen.
Succes kwam snel in de amateurrangen; Slechts anderhalf jaar later was hij Olympisch zwaargewicht kampioen en versloeg Ionas Chepulis van de Sovjet-Unie door een tweede ronde knock-out in Mexico City in 1968.
Na het gevecht zwaaide Foreman, die zwart was, met een kleine Amerikaanse vlag in de ring, dagen na baanatleten Tommie Smith en John Carlos hief gebalde vuisten op tijdens het volkslied om te protesteren tegen de behandeling van zwarte mensen door het land.
“Ik was gewoon blij om een Amerikaan te zijn,” zei Foreman naderhand. “Sommige mensen hebben geprobeerd er iets van te maken en noemen me een oom Tom, maar dat ben ik niet. Ik geloof gewoon dat mensen in vrede moeten samenleven.”
Hij werd professioneel en begon een zwaar schema van gevechten en bokten maar liefst een dozijn keer in een jaar. Hij was 37-0 toen hij in 1973 zijn eerste schot kreeg op een zwaargewicht titel van de wereld in Kingston, Jamaica.
Hoewel hij een 3-1 underdog was, domineerde Foreman het gevecht en sloeg Frazier zes keer neer voordat de wedstrijd halverwege de tweede ronde werd gestopt. Een van die knockdowns leidde de televisie -omroeper Howard Cosell ertoe een van de beroemdste oproepen van Boxing uit te spreken: “Down Goes Frazier! Down gaat Frazier!”
“Het was ongelooflijk,” schreef de sportcolumnist van de New York Times Arthur Daley. “In weinig meer dan vier en een halve minuut vernietigde George Foreman Joe Frazier vanavond, en de man die zogenaamd niet kon verliezen, had nooit één geest van een kans op overwinning. Er is dus een nieuwe zwaargewicht kampioen van de wereld, en hij won het met autoriteit in een explosieve demonstratie van overdreven ponsenvaardigheden.”
Foreman verdedigde de titel twee keer, vóór een wedstrijd met Ali in Zaïre in 1974 die bekend zou worden als de Rumble in the Jungle. Deze keer was Foreman de favoriet, maar Ali herstelde de titel en gaf Foreman zijn eerste carrière -verlies.
Ali gebruikte zijn touw-a-dope-strategie, rustte op het bovenste touw en stond Foreman toe hem te slaan, maar vermoeit ook. Ali beëindigde het gevecht met een link-rechts combinatie knock-out in de achtste ronde.
Foreman had nog vijf overwinningen, waaronder een andere op Frazier, maar na het verliezen van Jimmy Young in 1977 koos hij ervoor om zijn handschoenen op 28 -jarige leeftijd op te hangen, onder verwijzing naar zijn religieuze overtuigingen en de wensen van zijn moeder.
Hij wendde zich tot religieuze roeping in zijn pensioenjaren, als een niet -geholte christelijke minister in Houston en door een jeugdcentrum te starten.
Maar de ring lokte hem terug. “Ik wil weer kampioen worden,” zei hij in 1987. “Ik heb een driejarenplan. Ik wil onderaan beginnen. Train harder dan elke man ter wereld. Vecht een keer per maand.”
Hij gaf toe dat geld ook een factor was. “Je weet dat verhaal over hoe je vier zakken in je broek hebt, en je kunt beter bewaren wat er in één zak zit zodat je kunt leven?” zei hij. “Ik heb één zak bespaard. Ik heb geld voor biefstuk en aardappelen. Maar de andere drie zakken die ik gewoon heb geblazen.”
En ja hoor, Foreman vocht vaak, maar liefst negen keer per jaar. Hij stak 24 rechte overwinningen uit, hoewel de meeste tegen boksers met minder vermogen waren. Dat stelde hem op voor een titelschot op 42 -jarige leeftijd tegen de kampioen, Holyfield, in 1991. Foreman verloor de beslissing maar bracht een verdienstelijke uitvoering naar voren.
The Times beschreef Foreman als ‘fit en moedig’. Maar de algemene reactie was dat zijn prestaties weinig meer waren dan een dappere inspanning. Dat leek toch het einde van de titeldromen van Foreman.
Hij scoorde nog een paar overwinningen en verloor van Tommy Morrison, maar slaagde er vervolgens in om in 1994 nog een titelschot tegen Moorer, 26, die Holyfield had verslagen. Sommigen noemden het onverdiend en suggereerden dat Foreman alleen de kans kreeg vanwege zijn roem en de nieuwigheid van zijn leeftijd. “Het gaat niet om verdienen,” zei hij met een glimlach, “omdat ik het heb.”
Foreman stond op de scorekaarten van de juryleden toen hij erin slaagde de grote klap te landen die hij zocht en sloeg Moorer uit in de 10e ronde in Las Vegas. Moorer had 641 stoten gegooid, naar 369 door Foreman. Maar de laatste was degene die telde.
Foreman had in plaats van tussen rondes op een ontlasting te zitten alsof hij zijn 45 jaar moest trotseren. Hij werd de oudste zwaargewicht kampioen in de geschiedenis.
“Alles wat je wenst, je kunt laten gebeuren,” zei hij na het gevecht. “Het is net als het nummer, ‘wanneer je een ster wenst, komen je dromen uit.’ Nou, kijk me vanavond aan. “
Foreman verdedigde zijn riem tegen een Duitse jager, Axel Schulz. Maar de bestuursorganen die het kampioenschap toekennen, begonnen hem van zijn riemen te ontdoen terwijl hij weigerde de uitdagers te bestrijden die ze verplichtten. In plaats daarvan stond Foreman tegenover een paar mindere jagers. Zijn laatste gevecht was een verlies, een nauwe beslissing voor Shannon Briggs in 1997. Hij was 48.
Hij eindigde met een professioneel record van 76-5 en wordt algemeen beschouwd als een van de 10 beste zwaargewicht jagers aller tijden; Een Ring Magazine Survey in 2017 rangschikte hem zevende. Hij werd in 2003 opgenomen in de Boxing Hall of Fame.
Foreman keerde terug naar zijn jeugdcentrum, deed commentaar voor uitzendingen op televisie op televisie en verkocht het meest lucratief hamburgergrills.
Foreman begon de George Foreman Grill in 1994 te onderschrijven, met een grote glimlach en voorspelbare maar nog steeds charmante lijnen zoals “Het is een knock -out.” De grills waren elektrisch en draagbaar en konden binnen worden gebruikt als alternatief voor charcoal -grilling buiten. Foreman hielp de grills voort te stuwen om een Amerikaanse keukenpijler te worden.
In 1999 betaalde Salton Inc. $ 137,5 miljoen voor wereldwijde rechten om Foreman’s naam op grills te gebruiken; Foreman kreeg ongeveer 75% van de uitbetaling. Hij onderschreef ook dempers, gebakken kip en chips.
Foreman’s Affability hielp hem boksen te overstijgen en over te steken naar de mediawereld. In 1993-94, te midden van zijn comeback, speelde hij in ‘George’, een kortstondige sitcom op ABC waarin hij een gepensioneerde bokser speelde die onrustige jongeren hielp, en hij maakte gastoptredens op verschillende andere shows door de jaren heen. Hij verscheen in een Venus-flytrap-kostuum op de show “The Masked Singer” in 2022 (zijn uitvoering van “Get Ready” door de verleidingen was niet genoeg om de eliminatie af te wenden).
In 2005 werkte Foreman samen met auteur Fran Manushkin aan een kinderboek genaamd “Let George Do It!” over een huishouden vol Georges, zoals het zijne.
Er staat: ” Vandaag is de verjaardag van Big George ‘, vertelt moeder de verzamelde jongens.’ Kan ik op jullie allemaal rekenen om te helpen met het feest? ‘
” Reken maar, ‘zei George, George, George en George.’ Urgle, ‘zei Baby George. “
Een sleutel tot het zakelijke succes van Foreman op zoveel gebieden, zei hij, was persoonlijke verschijningen.
“Dat is groter dan wat dan ook, elke goedkeuring, het kan me niet schelen wie je bent,” zei hij. “Ze willen je aanraken; ze willen je kennen.”
“Toen,” zei hij, “ze kopen je.”
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in de New York Times.
