Geen woorden kunnen de realiteit in Gaza vandaag beter vastleggen dan dit: we sterven. Elke dag, op elke denkbare manier, sterven we. Dood komt door raket, door schot, door ingestort gebouw, door gebrek aan medicijnen en door angst. En nu, nogmaals, het zal door honger komen als Israël heeft humanitaire benodigdheden afgesloten – met de overeenkomst van niet alleen de Trump -regering, maar ook de stilzwijgende steun van de mensen van de VS en Europa die verkozen tot regeringen die zich niet inzetten voor de rechtsstaat en het stoppen van wreedheden.
Velen zijn verantwoordelijk voor de kleine verspilde lichamen die binnenkort opnieuw worden gezien op westerse televisieschermen.
Israëlische premier Benjamin Netanyahu en president Trump elkaar deze maand opnieuw ontmoet – Uit machtsposities en comfort, het bepalen van het lot van mensen die ze nooit zullen ontmoeten. In hun beslissingen worden de kinderen van Gaza gereduceerd tot onderpand. Moeders, vaders en hele gezinnen zijn figuren op een schaakbord, wegwerpbaar.
Onze keukens rookten vroeger naar huis – warme kruiden, olijfolie, broodbakken in de vroege middag. Nu ruiken ze naar niets. Alleen metalen blikjes en welke gedroogde goederen we kunnen opruimen. Aandelen die tijdens het staakt -het -vuren op schaal konden binnenkomen “zijn praktisch op.“Volgens John Whyte van het Relief Agency voor Palestijnen van de Verenigde Naties. Zes weken lang is er geen hulp aan Gaza gekomen vanwege de lopende Israëlische blokkade. Het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties zei vrijdag dat het geen voedsel meer had in Gaza. Meer dan 2,1 miljoen mensen zijn gevangen, gebombardeerd en uitgehongerd.
Als we kunnen eten, is het alleen om te overleven, niet om vol te zijn. Om geen vreugde te voelen. Kinderen staan in de rij voor liefdadigheidsmaaltijden met plastic containers. Moeders gaan kapot terwijl ze proberen de hongerige kreten van hun baby’s te kalmeren. Vaders staren naar de grond, beschaamd om niet in staat te zijn om voor hun families te zorgen. We proberen naast niets iets in iets om te zetten, maar zelfs de verbeelding is moe.
Fruit, groenten, vlees – dit zijn nu herinneringen. In het verleden, zelfs onder belegerd, deelden we wat we hadden. Maar deze keer is anders. Onze planken zijn kaal.
Hoe is het hieraan gekomen? Hoe is de wereld op een plaats gekomen waar de collectieve straf van honger wordt gebruikt als hefboom om de voorwaarden van een staakt -het -vuren vorm te geven?
Dit is geen gevolg van oorlog. Het is een strategie. Een opzettelijke en systematische Israëlische inspanning – met westerse acceptatie – om honger een vorm van controle te maken. Een manier om van een volk een te verzwakte populatie te maken om onderdrukking te weerstaan. Dit is niet rantsoenering. Het is verwijderd.
En toch herinneren we ons wie we zijn. We herinneren ons 1948, toen onze grootouders uit hun huizen werden gedwongen. We herinneren ons 1967, toen we opnieuw werden ontworteld. In elk hoofdstuk hielden we het land vast, geplant in zijn grond. Maar deze keer heeft Israël ook de velden aangenomen. Israël heeft het water, de zaden en de handen genomen die ze ooit hebben bewerkt. Volgens de mensenrechtengroep Al-Haq is meer dan 70% van Gaza nu ontoegankelijk voor zijn bewoners, met rapporten wat aangeeft dat Israël meer dan 37% van het land in beslag heeft genomen.
En toch, hoe zou je dat weten? Er is mij verteld dat CNN ons zelden meer bedekt. De mensen van Gaza verschijnen niet in het breken van nieuwswaarschuwingen. We worden onzichtbaar gemaakt door de redactionele beslissingen van mensen die ons leven te politiek, te ongemakkelijk vinden – wiens publiek ons lijden als onopvallend heeft geaccepteerd.
Heb je een moeder gezien? verdeling Een enkel stuk brood bij vijf kinderen? Heb je gehoord het kind dat stierf Van het branden nadat hij in een pot voedsel was geslagen terwijl een menigte klauterde voor één maaltijd? De verhalen klinken onwerkelijk, maar dat zijn ze niet.
Zelfs mijn kat verhongert en ik weet niet hoe ik haar moet helpen. Maar sommige mensen kunnen hele gemeenschappen zien verhongeren en niets voelen.
Dezelfde landen die spreken over mensenrechten op nieuwsconferenties zwijgen wanneer die rechten worden vertrapt in Gaza. Zelfs toen Zuid -Afrika een genocide -zaak aan het Internationaal Hof van Justitie bracht, reageerde de rechtbank zorgvuldig – geen oordeel, maar een verzoek: stop met het bombarderen van burgers, laat hulp in. Zelfs dat werd genegeerd. De bommen vielen toch. De hulp was geblokkeerd. Het verzoek werd overstemd door de bondgenoten van Israël – Frankrijk, Duitsland, de VS – en drong er bij de rechtbank op aan het woord ‘genocide’ niet te zeggen. Alsof taal de lichamen kan verbergen.
Dit gaat niet alleen over Gaza. Het gaat over de ineenstorting van het idee van gerechtigheid. Als de wet aan de macht buigt, wat is er dan over voor degenen zonder?
Mensen moeten kiezen wat voor soort erfenis ze willen achterlaten. Zal het een van stilte zijn in het gezicht van honger en Israëlische misbruiken? Of een van moed, waar gerechtigheid meer is dan alleen retoriek?
We hebben geen medelijden nodig. We hebben geen sympathie nodig. We hebben rechten nodig. We hebben voedsel nodig. We hebben veiligheid nodig. Een staakt -het -vuren is nog maar het begin. Het beleg, de apartheid, de meerdere verplaatsingen – dit zijn geen voetnoten. Ze zijn het verhaal.
En op een dag, wanneer dit voorbij is – wanneer de horror volledig aan het licht wordt gebracht – zal de wereld worden gevraagd: hoe heeft u dit laten gebeuren?
Nour Khalil Abushammala is een Palestijnse stagiair advocaat en mensenrechtenadvocaat gevestigd in Gaza City.
