New Delhi: meer dan 1,70.000 woorden. Meer dan 400 artikelen. 106 amendementen. De enorme schaal van de langste grondwet van de wereld lijkt misschien overweldigend – totdat men zich realiseert dat veel van het debat vaak teruggaat naar een enkel artikel: Artikel 19. Niet omdat het je vleugels geeft, maar omdat de Party in Power beslist hoe hoog je vliegt.
Het artikel stond centraal in het politieke discours toen cabaretier Kunal KamraDe indirecte kritiek op Maharashtra’s plaatsvervangend CM Eknath Shinde leidde tot een enorme controverse, vooral nadat Shiv Sena -werknemers op een ramp waren gegaan, het vernielen van Mumbai’s Habitat Studio, waar de strip had gepresteerd.
Wat volgde was voorspelbaar en toch onthullend. Rivalen van de heersende Mahayuti en oppositiepartijen snelden zich om Kunal Kamra te steunen en bekritiseerde de Yuti alliantie voor zijn stilte over deze kwestie. Hun belangrijkste argument in Kamra’s verdediging was zijn recht om te spreken en uit te drukken.
Mahayuti vs MVA over Kunal Kamra
Maar staan politieke partijen echt voor vrijheid van meningsuiting en meningsuiting? Of verdedigen ze artikel 19 wanneer in oppositie en zich verstoppen achter 19 (2), die spreekt over redelijke beperkingen, wanneer ze aan de macht zijn – het als een gemaksinstrument gebruiken?
Er zijn voldoende gevallen geweest waarin partijen actie ondernamen tegen critici, alleen voor het delen van een cartoon of het schrijven van een one -liner – laat staan actief betrokken te zijn bij kritiek.
Dezelfde Uddhav Thackeray’s Shiv Sena, die voorop staat om Kamra te verdedigen, heeft het hoofd van een Wadala -man aangevallen en geschoren die naar verluidt afwijkende opmerkingen had gemaakt tegen Thackeray in 2019 toen hij de Maharashtra CM was.
In 2020, onder de Uddhav Regime, de Shiv Sena -arbeiders hebben een gepensioneerde Indiase marineman geslagen in zijn huisvestingsmaatschappij. Zijn fout? De veteraan had op WhatsApp een cartoon gedeeld met Uddhav Thackeray.
De reactie van de partijen nadat de marineman werd gejaagd
Evenzo heeft Brihanmumbai Municipal Corporation (BMC) delen van het kantoor in Mumbai van Kangana Ranaut, onder verwijzing naar illegale constructie, afgebroken, kort na haar opmerkingen tegen de regering van Uddhav.
Marathi -acteur Ketki Chitale werd in 2022 gearresteerd voor het delen van aanstootgevende berichten op haar Facebook -muur tegen NCP -leider Sharad Pawar, die toen de macht deelde met Shiv Sena van Uddhav Thackary. Interessant is dat dit gebeurde zonder enige tint en huil van politieke partijen die Kamra verdedigen.
In het verleden incidenten onder de MVA -regering
Nou, het zijn niet alleen Shiv Sena en NCP in de dokken. Bijna elke partij volgt op een soortgelijk speelboek. De BJP, Congress, Mamata Banerjee’s TMC, MK Stalin’s DMK en Arvind Kejriwal’s AAP – alle partijen die hebben geregeerd na de sociale media -bloei van 2016 – hebben onevenredig onevenredig gereageerd op kritiek.
In april 2018 werd Tamil -volkszanger Kovan (S. Sivadas) gearresteerd voor het bekritiseren van PM Modi en het beleid van de centrale regering tijdens protesten over het Cauvery -waterconflict. In 2022 werd YouTuber Roddur Roy gearresteerd voor het maken van “afwijkende opmerkingen” tegen West -Bengalen CM Mamata Banerjee in zijn video’s.
In datzelfde jaar zorgde DMK -minister Senthil Balaji een gerechtelijk bevel tegen YouTuber ‘Savukku’ Shankar, die beweerde dat een lasterlijke uitstrijkcampagne. De politie van Punjab boekte dichter en ex-AAP-leider Kumar Vishwas voor ‘inflammatoire’ opmerkingen tegen Arvind Kejriwal.
In Karnataka werd Yakshagana -kunstenaar Poornesh Acharya geschorst door zijn groep na het nabootsen van Rahul Gandhi in een uitvoering van 2018. De door Siddaramaiah geleide Karnataka-regering heeft een bericht uitgegeven onder de modelcode voor het gedrag, onder verwijzing naar de banden van de groep met een door de staat gerunde tempel. De lijst gaat maar door.
“Politieke partijen houden helaas de principes waar ze over praten niet handhaven. Het opportunisme komt voort uit eigenbelang. Geen enkele partij heeft een morele autoriteit over deze kwestie. Niet een die ik kan bedenken. Ze gebruiken afwijkende meningen uit de macht en beteugelen het als ze aan de macht zijn,” zei Kamlesh Singh, een senior journalist en columnist, over waarom ze hun houding verschuiven in de vraag of ze zich in de macht of tegenstand bevinden.
Tehseen Poonawalla, een politieke analist, zei: “Elke politieke partij in India, in het hele spectrum, heeft de vrije meningsuiting misbruikt, de wetten misbruikt, de agentschappen misbruikt om achter mensen aan te gaan en hebben mobs aangemoedigd om een les te geven aan mensen waarmee ze het niet eens zijn of degenen die overdreven kritisch zijn.”
De vraag die uiteindelijk rijst is: wat is vrije meningsuiting en wat niet? Moet de term “redelijke beperkingen” in artikel 19, lid 2, geïntroduceerd door het eerste amendement in 1951, duidelijker worden gedefinieerd om kunstenaars te beschermen?
Artikel 19, lid 2)
Kamlesh Singh zegt: “Wat redelijk is, is niet gedefinieerd, en zelfs beperkingen zijn een behoorlijk overkoepelende term. Codificeren precieze grenzen zullen niet gemakkelijk zijn, maar er moet een serieuze poging worden gedaan om mensen te laten weten wat fatsoen of publieke moraliteit is. Omdat het anders is voor verschillende mensen. Ook de openbare orde.
Poonawalla, die het ermee eens is dat de bepaling van 19 (2) duidelijk moet worden gedefinieerd, zei dat het “is gedefinieerd door het eervolle Hooggerechtshof in veel oordelen”, eraan toevoegend dat “maar deze bepalingen opzettelijk door de politieke partijen worden misbruikt om vrijheden te beperken”.
“Artikel 19, lid 2, dat de vrijheid op spraak op bepaalde gronden beperkt, moet niet illegaal worden gebruikt. Het moet in een zeer liberale context worden gebruikt,” voegde hij eraan toe.
Poonawalla benadrukt het misbruik van bhasphemy en sedition -wetten en zei dat de regering Draconiaanse wetten aanneemt onder het mom van artikel 19, lid 2, dat een “huiveringwekkend effect heeft op vrijheid van meningsuiting”.
Op weg naar voren om ervoor te zorgen dat kunstenaars de vrijheid hebben om alle drie de vleugels van de democratie te bekritiseren zonder verward te raken in frivole rechtszaken, zei Kamlesh Singh: “Artschapers hebben geen speciaal recht nodig om de uitvoerende macht te bekritiseren, wetgevende macht of de rechterlijke macht. Ze moeten echter dezelfde rechten hebben als een burger die door de constitutie wordt beschreven.
Poonawalla zei dat mensen, ongeacht ideologische verschillen, voor elkaars vrijheid van meningsuiting moeten staan, met name die “aan de andere kant van de kloof”.
Hij zei verder: “De rechtbanken moeten extreem hard naar beneden komen voor regeringen of politie die proberen de vrijheid van meningsuiting te beperken op vage gronden van kritiek. Belangrijker nog, de hogere rechtbank zou ernstig moeten neerkomen op lagere rechtbanken die vrijheid en vrijheid van meningsuiting ontkennen aan medeburgers die door regeringen zijn aangeklaagd, met name voor kritiek en voor grappen.”
Poonawalla zei dat de mobs die “proberen mensen te intimideren om te proberen punten te proberen, stevig door de rechtbanken moeten worden behandeld als de politie degenen die door de gewelddadige mobs worden aangevallen niet beschermen”.
De kern van deze voortdurende controverse is de vraag hoe vrije meningsuiting wordt beschermd in een democratie. Om de vrijheid van meningsuiting echt te beschermen, moet een evenwicht worden getroffen tussen artistieke expressie en politieke macht – maar de schalen mogen niet tippen ten gunste van gemak of controle. Democratie gedijt tenslotte op kritiek, geen censuur.
Als kunstenaars tot zwijgen worden gebracht voor het spreken tegen dispensatie, zelfs wanneer hun kritiek bevooroordeeld of politiek wordt beïnvloed, is het niet alleen hun stem die verstikt is, maar de essentie van democratie.
