De dood van de dood klampte zich zwaar vast in de brandende zon terwijl grijpende handen door stapels wrakstukken groeven, in de hoop tegen hoop op een teken van leven onder het puin van de op een na grootste stad van Myanmar, meldde AP.
Twee dagen sinds een verwoestende aardbeving van 7,7 magnitude de natie had gescheurd, waren de straten van Mandalay een begraafplaats – geboden die rotten in de verblindende zon, overlevenden die schreeuwden voor dode geliefden en een natie op het punt van ineenstorting.
De krachtige aardbeving verwoestte de regio en doodde meer dan 1600 mensen en begraven nog veel meer.
“Het is een nachtmerrie. De stad is vernietigd. Dode lichamen zijn overal. We horen schreeuwen onder het wrak, maar we kunnen ze niet op tijd bereiken,” riep Kyaw Min, een ingezeten vrijwilliger, zijn handen rauw en bloedend van urenlang graven, meldde AP.
De aardbeving sloeg ’s middags op vrijdag, zijn epicentrum in de buurt van Mandalay, scheurt structuren uit elkaar, breken snelwegen en stortte de controletoren op op de luchthaven van Naypyitaw – het leven op een leven die al verzwakt door burgeroorlog.
Het dodental is gestegen tot meer dan 1.600, met 3.408 gewond, maar de autoriteiten maken zich zorgen dat het werkelijke cijfer duizenden meer kan zijn. Hele dorpen zijn geïsoleerd, begraven onder aardverschuivingen of gevangen achter ingestorte wegen en bruggen.
‘We zijn aan het graven met onze blote handen’
Terwijl zware machines schaars zijn, zijn de inspanningen van redding afhankelijk van gewone mensen – gebouwen, buren, vreemden – die werken in hitte van 41 ° C (106 ° F), die niets anders dan schoppen, kraampars en wanhoop als hun gereedschap gebruiken. Aftershocks, meest recent een 5,1 magnitude aardbeving laat zondagmiddag, duwde hectische massa’s de straat op – alleen voor hen om een korte tijd later terug te vallen onder het zwakke vooruitzicht om iets te ontdekken dat leeft.
“Ziekenhuizen zijn vol. Er is geen medicijn, geen bloed, geen ruimte,” zei Cara Bragg, Myanmar -manager voor katholieke hulpdiensten. “Mensen sterven op straat omdat we niets voor hen kunnen doen.”
In de hoofdstad Naypyitaw omvatten officiële doelen van de hulpinspanningen overheidsgebouwen en militaire kazerne ten koste van burgers. Het wrak van een ziekenhuis werd 40 uur geschud met een 70-jarige man die levend werd gered van onder het puin door een Chinees reddingsteam-een vluchtig exemplaar van hoop te midden van niet aflatende rampspoed.
‘Het raam sluit – we hebben geen tijd meer’
Buitenlandse hulp is begonnen binnen te druppelen, maar het is misschien te weinig, te laat. India stuurde twee C-17 militaire vliegtuigen met een veldziekenhuis en 120 medewerkers, en China stuurde 135 redders en $ 13,8 miljoen aan noodhulp. Rusland, Singapore en Maleisië hebben ook hulp geboden, maar met wegen onbegaanbaar en gehandicapten luchthavens, is het krijgen van voorraden in een logistieke nachtmerrie geworden.
“Meer mensen sterven elke minuut,” zei een VN -hulpcoördinator. “De eerste 24 uur waren cruciaal. Nu is het overleven een wonder.”
Burgeroorlog, anarchie en een verbrijzelde natie
De gewelddadige burgeroorlog van Myanmar heeft een ramp omgezet in onvoorstelbare horror. De militaire junta, die zich bezighoudt met wrede gevechten met pro-democratie-opstandelingen, heeft hulproutes afgesneden en miljoenen ontheemde burgers achtergelaten zonder voedsel, water of onderdak-zelfs voordat de aardbeving toesloeg.
“Luchtaanvallen blijven plaatsvinden. Individuen worden beschoten terwijl ze uitgraven voor hun geliefden,” zei VN -rechten monitor Tom Andrews. “Dit is een oorlogszone ingekapseld in een natuurramp.”
Het naburige Thailand zag de schokgolven van de aardbeving een hoogbouwgebouw in Bangkok neerhalen, waarbij 17 werd gedood en 83 vermist achterblijft-geboden worden nog steeds op zondagochtend hersteld.
Toen zondagavond kwam, sliepen de 1,5 miljoen burgers van Mandalay buiten, te bang om terug te gaan naar wankele gebouwen. De geur van rot wordt geïntensiveerd. Het huilen van huilen hield nooit op.
“Dit is Hell on Earth,” fluisterde een redder, zijn ogen gestreept van zweet en tranen. “En het wordt alleen maar erger.”
