PARIJS (AP) – Hij draagt zijn pakken zoals pantser, lacht als een popster en beschikt over meer dan 2 miljoen volgers op Tiktok. Op slechts 29 is Jordan Bardella het frisgezichtige boegbeeld van de Nationale Rally Party van Frankrijk geworden en is het nu klaar om een van de meest electoraal succesvolle extreemrechtse machines in Europa te erven.
Maar achter het imago van het jeugdige vertrouwen ligt een vraag die steeds vaker wordt gefluisterd door bondgenoten en tegenstanders: kan Bardella, die geen ervaring heeft in de overheid, echt leiden?
De presidentiële ambities van de mentor van Bardella, Marine Le Pen, zouden voorbij kunnen zijn nadat een Franse rechtbank haar had veroordeeld voor het verduisten van fondsen van de Europese Unie en haar heeft uitgesloten om vijf jaar in functie te houden. Dat betekent dat Bardella de laatste man bovenop de grootste partij in de Franse Nationale Vergadering staat. Maar het hebben van de schijnwerpers betekent niet dat hij het podium beveelt.
Critici noemen hem de pop van Le Pen. Le Pen noemt hem haar bezit.
Op maandagavond leek ze te suggereren dat het moment van afrekening zou eerder kunnen naderen dan verwacht.
“Ik hoop dat we dat actief niet eerder moeten gebruiken dan nodig,” vertelde ze het TF1 -televisienetwerk.
Van woningproject tot de rand van de macht
Bardella werd geboren in 1995 in de grimmige buitenwijk van Seine-Saint-Denis-een plaats vaker in krantenkoppen voor bendegeweld en armoede dan politieke belofte. Hij groeide op in sociale woningbouw, de zoon van Italiaans en Algerijns erfgoed. Zijn vader leidde een bedrijfsmachine. Zijn familie schraapte genoeg samen om hem naar een semi-privé-katholieke school te sturen. Hij is nooit klaar met de universiteit.
Maar ambitie ging sneller dan onderwijs. Op 17-jarige leeftijd trad hij toe tot de nationale rally-toen nog steeds bekend als het National Front, een partij gemeden door de beleefde samenleving en gedefinieerd door de erfenis van Jean-Marie Le Pen. Voor de meesten was het een doodlopende weg. Voor Bardella was het een launchpad.
Tegen 23 was hij lid van het Europees Parlement. Tegen 26 had Marine Le Pen hem partijpresident gemaakt-de eerste persoon buiten de Le Pen-familie die de extreem-rechtse beweging leidde in zijn halve eeuw geschiedenis. Het was een symbolische overdracht, maar ook een berekende stap om een merk te moderniseren dat lang is gekleurd door racisme en antisemitisme.
“Jordan Bardella is de oprichting van Marine Le Pen,” zei Cécile Alduy, professor aan de Stanford University en expert in de Franse Rechtsse rechten. “Hij is door haar gemaakt en is extreem loyaal.”
Hij werd al snel het gezicht van de partij: camera-klaar, niet-controversieel en vloeiend in de esthetiek van de moderne politiek. Terwijl Le Pen de ideologische teugels vasthield, tourde Bardella door het land als de jeugdige ambassadeur van een nieuwe beweging.
Hun alliantie werd ooit gepitcht als een soort ticket in Amerikaanse stijl-zij voor president, hij voor premier. Maar dat evenwicht geldt niet meer. Met LE Pen aan de kant gezet, is Bardella niet langer de back -up.
Het probleem is dat hij nooit bedoeld was om te leiden.
De erfgenaam duidelijk zonder trackrecord
Bardella heeft nog nooit nationaal ambt bekleed. Hij heeft nooit een bediening gerund. Maar hij heeft een aanhang gebouwd. Met een te grote aanwezigheid op sociale media en een gelikte, podiumbeheerde afbeelding, is hij een ster geworden onder jonge kiezers en biedt hij een reeks politiek die er fris uitziet, zelfs wanneer de boodschap bekend is.
Zijn inhoud is schoon, samengesteld en meedogenloos op bericht. Campagnevideo’s bevatten scherpe pakken, barbed quips bij president Emmanuel Macron en selfie -lijnen bij Rally Stops. Hij improviseert niet. Hij wijkt niet af.
Die discipline heeft bijgedragen aan het verbreden van het beroep van de National Rally, vooral in de nasleep van de nederlaag van Macron bij de Europese verkiezingen van 2024. Bardella was degene die eiste dat Macron het parlement oplossen. Toen Macron instemde, verschoof de status van Bardella van partijmascotte naar potentiële premier.
Stijl, bericht en kwetsbaarheid
Toch hoe zichtbaarder hij wordt, hoe meer zijn beperkingen zien.
Vorige week reisde Bardella naar Israël in een poging zijn imago op het wereldtoneel te versterken. Het is een averechts mislukt. Grote Joodse organisaties boycot het evenement dat hij bijwoonde. De Israëlische president Isaac Herzog bleef weg. Premier Benjamin Netanyahu bood slechts een korte, formele handdruk aan.
De Franse pers noemde het bezoek een reputatie -flop – een reis bedoeld om de internationale status aan te geven die uiteindelijk de afwezigheid ervan benadrukte. Bardella draagt misschien het pak, maar velen zeggen dat hij er nog niet in is gegroeid.
Thuis is zijn platform standaardtarief voor uiterst rechts: strengere immigratiewetten, minder sociale voordelen voor niet -burgers en limieten voor dubbele onderdanen die gevoelige openbare banen hebben. Hij heeft lagere energiebelasting toegezegd, een omkering van de pensioenhervorming van Macron en een verbod op mobiele telefoons op middelbare scholen.
In het buitenland heeft hij geprobeerd om meer staatsman -manne, uit te geven aan ondersteuning voor het bewapenen van Oekraïne, Rusland een “multidimensionale dreiging” bestempelen en Frankrijk oproepen om uiteindelijk het geïntegreerde commando van de NAVO te verlaten, hoewel niet terwijl oorlog in Europa woedt.
Het is een programma dat is ontworpen om nerveuze kiezers gerust te stellen en tegelijkertijd de nationalistische kern van de beweging intact te houden.
“Hij heeft een schone lei en komt met geen bagage uit het verleden,” zei Alduy.
Maar de echte vraag gaat niet over zijn verleden. Het is of hij klaar is voor wat er daarna komt.
Tussen de schijnwerpers en het script
Voor nu loopt Bardella een fijne lijn als de protégé die plotseling werd gepromoveerd, de frontman die probeert de daad te worden.
Zijn kracht ligt in presentatie. Het pak, de glimlach, de soundbites – ze zijn allemaal op hun plaats. Zijn zwakte is wat achter die uitvoering ligt. Dat is nog steeds in kwestie.
De Franse pers heeft Bardella bekritiseerd omdat hij zijn partij niet voorstelde op echte macht. Nationale rallycijfers hebben gezegd dat zijn leiderschap zich meer heeft gericht op persoonlijke promotie dan op collectieve vooruitgang, meer over het vergroten van zijn eigen imago dan om de partij te geven of een serieus bestuurs geweld te bouwen.
Anderen hebben hem gekoppeld aan een gebrek aan structuur en professionaliteit binnen het feest. Projecten die hij ooit beloofde – van het werven van externe talent tot het versterken van lokale netwerken – zijn vastgelopen. Belangrijke stemmen zeggen dat de partij te gecentraliseerd is, te top-down en te bang om zijn jonge leider uit te dagen.
Of Bardella de toekomst van de Franse politiek wordt of alleen de meest gepolijste understudy zal niet afhangen van de marine -le pen, maar van de vraag of hij meer kan worden dan haar uitvinding.
