Dit eerste persoon artikel is de ervaring van Andrea Landry, die woont op Verdrag Six Territory op pondmaker Cree Nation in Saskatchewan. Zie de FAQ voor meer informatie over CBC’s First Person Stories.
Ik was 13 toen mijn moeder me een belangrijke les leerde: ik ben niet Canadees – ik ben Anishinaabe, en het is de reden dat ik niet zal deelnemen aan een koloniaal politiek systeem of stemt in de federale verkiezingen van dit jaar.
We zaten op de drukke tribunes van mijn schoolgymnasium toen de stilte viel en een bekend lied volgde.
“Oh Canada …” – Voices begonnen mee te zingen – “Ons huis en geboorteland …”
Ik stond op met mijn collega’s toen ik een sleepboot op mijn mouw voelde.
“Ga zitten,” zei mijn moeder.
Ik keek naar haar neer – de enige persoon die niet in het hele gymnasium stond.
“Wat ben je aan het doen?” Ik boog me voorover en fluisterde door gebalde tanden.
“We zijn niet Canadees!” Ze zei het luid zodat iedereen in onze omgeving haar kon horen. “We zijn Anishinaabe. We staan niet voor een lied dat niet van ons is.”
Sommige mensen staarden ons aan terwijl het lied verder ging.
Ik ging zitten en wreef over de stof op mijn jeans om oogcontact met de mensen om ons heen te voorkomen, vooral de kinderen die me hebben gepest omdat ik bruin was.
Mijn moeder stootte haar elleboog tegen me. Ik keek naar haar, mijn gezicht en lichaam voelde zich nog steeds heet van schaamte. Haar glimlach waste het weg en ze begon te lachen.
“Je moeder is een krijger,” fluisterde ze.
“Ik ook,” zei ik zachtjes terwijl ik haar hand pakte en was trots.
“Wij staan op de wacht voor u …”
Ik glimlachte en ging rechtop zitten en maakte oogcontact met iedereen die onze kant op keek.
‘Ik ben Anishinaabe,’ dacht ik trots.
Waarom ik niet deelneem aan verkiezingen
Mijn moeder herinnerde me er vaak aan dat ik Anishinaabe was toen ik opgroeide.
“Ze zullen proberen je minder dan te laten voelen, maar we moeten in onze macht staan,” zei ze, knikte haar hoofd naar me en glimlachte. “We hoeven niet te stemmen bij Canadese verkiezingen als we niet Canadees zijn.”
Ik zou mijn waarheid in klaslokalen herhalen aan leraren op de middelbare school, waarbij ik de feiten van het genocidale verleden van Canada in geschiedenispapers in de geschiedenis van Canada, die vaak lage cijfers ontving.
Naarmate ik ouder werd, werd ik luider in wie ik was en mijn natie, in de trappen van mijn familieleden en veel van die van mijn thuisgemeenschap van Pays Plat First Nation, in wat bekend staat als Ontario.
In universitaire klaslokalen, politieke vergaderingen met parlementsleden, en zelfs bij het ontmoeten van voormalig premier Stephen Harper in mijn vroege jaren ’20, positioneerde ik me altijd in de eerste plaats door mijn natie.
Het betekende niet dat het politieke vergaderingen of gesprekken eenvoudig maakte. Het maakte het zelfs uitdagender. Staan in mijn soevereiniteit als een anishinaabe -jongere, betekende destijds het zeker en standvastig zijn in het niet naleven van koloniale systemen, zelfs terwijl mensen me voortdurend dingen vertelden als: “Je gaat geweldige dingen doen voor je mensen. Je moet streven om de volgende premier te zijn!”
Dat was het laatste wat ik wilde in het leven. Ik streefde gewoon naar fundamentele mensenrechten voor mijn mensen. Ik pleitte voor rechten zoals schoon drinkwater, goede sociale oplossingen voor zelfmoordepidemieën en gemeenschapsgebaseerde programmering die op verwantschap gebaseerd leven koesteren.
Ik streefde ernaar mijn soevereiniteit als een inheemse persoon te blijven gelden en pleitte voor ruimtes om te gedijen, in plaats van te overleven. En ik was niet bang om het te vermelden.
Toen kwam het spervuur van vragen.
“Als u niet Canadees bent, betaalt u belasting?”
“Heb je een Canadees paspoort?”
“Waarom betaalt u belasting en neemt u diensten van een federale overheid als u gelooft in inheemse natie en soevereiniteit?”
Soms waren mensen gewoon nieuwsgierig naar de antwoorden. Anderen toonden door hun frons en frons dat ze gewoon wilden ondermijnen en bekritiseren van de houding van veel inheemse mensen over wie we zijn en waar we vandaan komen.
Ik betaal alleen belastingen als mijn werk plaatsvindt, omdat het werk op de reserve belastingvrij is voor onze mensen, onder verdragsovereenkomsten. Ik heb een Canadees paspoort, omdat het het enige paspoort is dat Canada op deze landen heeft kunnen worden gebruikt. Ik stem, maar alleen bij mijn bandverkiezingen thuis.
Ten slotte zijn het leven op reserve, de diensten van het betalen van belastingen van de federale overheid, zoals verharde wegen, bruggen en zelfs hulpdiensten zijn somber. Elke andere voordelen of service die ik gebruik, bestaat voor mijn mensen vanwege het verdrag. Onderwijs voor mijn kinderen is te wijten aan de kracht van de pen onder verdrag; Toegang tot gezondheidszorg is te wijten aan de Clausule van de geneeskunde onder verdrag; Huisvesting is te wijten aan verdrag en land is te wijten aan het verdrag.
Betekent dit dat ik minder soeverein ben omdat ik leef onder de regels en grenzen van het Canadese belastingbeleid en de Indian Act? Ik zou nee doen.
Lees hier meer uit onze CBC First Person -verkiezingsserie:
Toen verdragen werden ondertekend tussen de kroon en inheemse volkeren, verleende wij als inheemse volkeren de kroon toestemming om zijn eigen volk te besturen – niet wij. Inheemse volkeren, en onze soevereine naties waren – en zijn – degenen die die toestemming gaven voor “Canada” om te zijn wat het vandaag is.
De enige reden waarom niet-inheemse volkeren vandaag op deze landen leven, is omdat inheemse volkeren hen toestonden met het ondertekenen van verdragen.
Daarom geloof ik dat wij als inheemse volkeren van onze eigen soevereine landen geen leden hoeven te worden binnen het politieke systeem van een andere natie. Andere inheemse mensen kunnen ervoor kiezen om te stemmen en ik probeer niet van gedachten te veranderen, omdat iedereen recht heeft op hun eigen principes. Wanneer de toekomstige generaties echter vragen, zal ik er zeker van zijn dat ik hen zal vertellen dat ik nooit heb toegegeven aan koloniale pogingen tot assimilatie door te stemmen.
Mijn overleden moeder had gelijk.
“Ze willen dat we Canadees zijn, zodat ze ons land en onze rechten kunnen blijven nemen. Maar we zullen ze niet laten”, vertelde ze me de laatste paar jaar van haar leven. “Canada zal blijven proberen ons te onderdrukken, maar kijk naar ons.”
Mijn moeder zou me bellen na mijn vergaderingen met politieke leiders in Canada, huilend van trots. Ik hield tekenen met haar op snelwegen voor protesten tegen Canadese wetgeving en rekeningen die probeerden onze rechten, onze soevereiniteit, onze natie en onze landen te ondermijnen.
Ze hield mijn hand in de bittere kou terwijl chauffeurs een toeterden ter ondersteuning van ons of schreeuwde vuile woorden toen ze voorbij liepen.
In mijn late jaren ’20 hield ik haar hand vast toen ze haar laatste ademhalings had. Vanaf dat moment bleven haar woorden zo diep in me ingebracht als een les die ik doorgeef aan mijn eigen dochters: “Je bent niet Canadees. Je bent Anishinaabe.”
Wat is het enige probleem dat het meest belangrijk voor u is bij deze federale verkiezingen? CBC News publiceert een reeks perspectieven van kiezers die de persoonlijke ervaring delen die hun keuze bij de stembus vormgeven. Lees hier meer first person columns gerelateerd aan de verkiezingen hier.
